Bewust maar niet perfect: mama Kim over hoe elke mama recht heeft op haar eigen keuzes (2024)

In de reeks ‘bewust maar niet perfect’ laat ik vandaag mama Kim aan het woord. Haar verhaal heeft een te mooi begin, een ontnuchterend midden maar ook een happily ever after. Kim leerde gaandeweg dat elke mama recht heeft op haar eigen keuze. Hoe ze dat deed, lees je hieronder!

Toen Kathleen me vroeg of ik een stukje wilde schrijven voor de blogreeks rond bewust maar niet perfect ouderschap dacht ik “Jot, dat kan ik wel”.Ouderschap: check.Bewust: meestal wel ja.Niet perfect: all.the.time.

Voldaan aan alle voorwaarden dus.In die mate zelfs dat ik nooit binnen een aanvaardbaar aantal bladzijden uit de doeken kan doen hoe vaak ik niet perfect ben.Gespreid over tien jaar en met drie kinderen stapelen die situaties zich nogal hoog op. Ik moet dus al eens goed gaan nadenken over een selectie uit die feiten …

… de babytijd?Genoeg inspiratie daar maar dat lijkt al zo ver in het verleden, de jongste is bijna vijf.

… misschien de prepuberteit die we nu met de oudste doormaken, we kunnen wel stellen dat ik vaak niet perfect reageer.Echt héél vaak.

… maar dat geeft dan weer zo weinig krediet aan de pittige fase die we met de vijfjarige doormaken.

… en dan vergeet ik nog de energie die we steken in onze achtjarige met handleiding.

Ik denk dat ik maar gewoon voor de grote lijnen zal gaan, die dekken de lading vast wel.

Het begin

Het lijkt allemaal zo eenvoudig voor je eraan begint.Je hebt die kinderwens, nogal dwingend, en staat eigenlijk bizar weinig stil bij het feit dat die wens gaat opgroeien tot een persoontje.Je ziet baby’s op tv, bij vrienden, bij vreemden op straat, en je smelt, je ziet jezelf al helemaal als mama.Met een baby.Misschien met een peuter, zo’n schattige mollige die altijd lacht en rustig op een speelmat zit en daar blijft.Dat alles gehuld in een zachtroze gloed en wolken van puur geluk.

• Je ziet jezelf nooit als mama met een baby die altijd huilt als de afstand tussen jullie groter wordt dan vijftien centimeter.
• Je ziet jezelf ook niet als mama met een peuter die eigenlijk liefst zoveel kilometers aflegt in zo weinig mogelijk tijd, bij voorkeur in de richting van de spoorweg of autosnelweg en terwijl haar zussen de andere kant op lopen, meestal ook nog allebei in een andere richting .
• Je ziet jezelf ook niet als mama met een driftige kleuter die blijft brullen omdat je haar de kans hebt ontnomen als eerste de borden op tafel te zetten.
• Je ziet jezelf al helemààl niet als mama met een tiener die de trap op stampt terwijl ze je op niet al te zachtaardige toon vraagt of je wel hersens in je kop hebt.

Hoe bewust je de keuze ook maakt om aan dat kindje, die baby, te beginnen, echt voorbereid op wat gaat komen ben je nooit.

Het begon al met de bevalling, zorgeloos zwanger geworden, beetje moe in het begin maar al bij al ook een zorgeloze zwangerschap, dus die bevalling, ik ging dat wel eens even doen.Vrouwen hebben dat altijd zo gedaan, het is het natuurlijkste wat er is, ik kan dat ook.Dat was vast waar, ware het niet dat ziekenhuizen daar ietwat anders over denken.Bewust van wat ik wou maar me niet bewust van deze houding belandde ik in een situatie die verre van perfect was.Traumatisch zelfs.De tweede keer was ik me vooral bewust van wat ik niet wou: een herhaling van de eerste keer.Ik koos – bewust – voor een erg medische bevalling toen.Pas de derde keer had ik de bevalling waarbij ik voelde dat het goed was, helemaal geïnformeerd, helemaal zoals ik het zelf wou en zonder inmenging van buitenaf.

Derde keer, goeie keer zeker.

Het midden

En zo hobbelden we door de voorbije tien jaar.Ik heb keuzes gemaakt, heel bewuste, waarvan enkele heel goed uitdraaiden, er zijn er ook geweest die totaal flopten en nog andere keuzes maakten dat ik bijna verzoop.Vaak is een idee heel mooi in theorie maar blijkt de praktijk heel anders te lopen.

Theorie gaat namelijk vaak voorbij aan verschillen, verschillen tussen moeders, verschillen tussen kinderen, verschillen in situaties.

We hebben niet allemaal dezelfde draagkracht, hetzelfde temperament.Wat voor mij vanzelfsprekend eenvoudig is kan voor een andere moeder pokkezwaar zijn.Waar een andere moeder gezegend is met een engelengeduld en een zachte stem ben ik gezegend met een ietwat zuiders temperament en een niet zo heel zachte stem😊Sommige moeders lijken alles netjes op een rij te hebben, kindjes altijd proper, zelf om door een ringetje te halen, bloeiende carrière, opgeruimd huis…Bij mij loopt alles iets chaotischer.

Gelukkig ben ik intussen tot het besef gekomen dat die perfectie niet hoeft, dat ik er ook gewoon mag zijn met mijn zuiderse temperament, drukke kinderen en warrig haar, dat ik echt wel fouten mag maken. En belangrijker, ik ben tot het besef gekomen dat ook elke andere moeder recht heeft op haar eigen keuzes.Dat mijn keuzes niet noodzakelijk die van een ander moeten zijn.

Ik geef grif toe dat ik best fanatiek was, borstvoeding, samen slapen, al mijn tijd met mijn kinderen spenderen, gezonde voeding…De nood aan perfectie was erg hoog, ik verwachtte zoveel van mezelf.En om de een of andere reden verwachtte ik dat ook van anderen.Pas toen ik mijn eigen imperfectie kon aanvaarden kon ik ook andere keuzes bij anderen laten.

Die hele periode is zo kort, ik geef al lang geen borstvoeding meer, mijn tijd als thuisblijfmama ligt nog verder achter me en mijn kinderen slapen al een hele tijd allemaal in hun eigen kamer.Zaken als thuisbevallingen, wasbare luiers, babyzindelijkheidscommunicatie en draagdoeken zijn intussen een ver van mijn bed show geworden.Soms vraag ik me nog wel eens af waarom ik zo paniekerig deed om al die perfecte keuzes, al die dingen die zo hoorden.In mijn eigen hoofd althans, in de werkelijkheid is er namelijk niemand die er iets over te zeggen heeft.

De happily ever after

En nu staan we hier, tien jaar later ben ik een voltijds werkende moeder van drie – meestal vuile –kinderen die wel eens met chips of m&m’s ontbijten in het weekend, vaak zelfs voor de tv omdat ik niet wil opstaan op hetzelfde uur als zij.We hebben andere uitdagingen dan de nachten doorkomen en de borstvoeding laten slagen.In plaats van me te focussen op hoe het zou moeten zijn kan ik steeds meer genieten van hoe het echt is.Ik kan de tijd nemen om me bezig te houden met mijn eigen passies zonder me er schuldig over te voelen.Er is verdacht weinig sprake van die zachtrozegloed eigenlijk en die wolken van geluk zijn eerder donderwolken van het ochtendhumeur van mijn kinderen.Het is wel kleurrijk, geen wazige perfectie maar een realiteit met scherpe randen.En echt.Vooral echt.

Ik hoop dat moeders de schoonheid in die imperfectie zullen gaan zien en durven laten zien.Ik hoop vooral dat moeders zich niet te lang laten leiden door de perfectie die ze bij anderen menen te zien, het is zo al moeilijk genoeg.

Over de schrijfster

Ik ben Kim, een meisje van 37, steeds vruchteloze pogingen ondernemend om orde te scheppen in de chaos die het leven met drie dochters, twee kippen en een hond met zich meebrengt. Ik word daarin gelukkig bijgestaan door mijn wederhelft.

Naast deze drukte ben ik gepassioneerd door mijn werk en schilderen, al heb ik voor het laatste helaas niet altijd de tijd en energie die het verdient.

Vond je deze blog fijn om te lezen? Je doet me een groot plezier om hem te ‘liken’ en delen!

Wil je zelf ook meewerken aan de reeks bewust maar niet perfect ouderschap? Dat kan! Neem evencontact met me open ik geef je meer informatie.

Volg de zelfzorgreis ❤

Lees deel 1 rond ruimte maken in je hoofd